Հայաստանում խոշորագույն բեռնափոխադրող ընկերություններից մեկի՝ «Ապավեն» ընկերության հիմնադիր-տնօրեն եւ Հայաստանի ավտոմոբիլային ֆեդերացիայի նախագահ Գագիկ Աղաջանյանը ոչ միայն հաջողակ գործարար է, այլեւ հայտնի ավտոսիրող եւ ավտոսպորտի երկրպագու: Հենց ավտոմեքենաների ու ավտոմրցարշավների հանդեպ նրա սերն ու հետաքրքրությունն են ստիպել տրանսպորտային ոլորտի գործարարին հովանավորել Հայաստանում դեռ զարգացման ճանապարհին գտնվող ավտոսպորտի առանձին ճյուղեր, որից հետո էլ առաջարկ է ստացել՝ իր գործունեությանը զուգահեռ, գլխավորել նաեւ Հայաստանի ավտոմոբիլային ֆեդերացիան: Արդեն մեկուկես տարի է՝ Մկրտիչ Փիլթոյանի փոխարեն ՀԱՖ նախագահ է դարձել, ու կարծես թե ֆեդերացիայի անդամները դժգոհ չեն նրանից: Աղաջանյանը նաեւ խոշոր հարկատու է, բիզնեսից լավ է գլուխ հանում, ինչպես եւ ակտիվ տնտեսական կապերի մեջ է հարեւան Վրաստանի հետ (ի դեպ՝ ծնունդով Վրաստանից է, տարիներ առաջ եկել է այստեղ սովորելու եւ մնացել է): «Ապավեն»-ի մեքենաները նույնպես իրենց բեռների մի մասը տեղափոխում են Վերին Լարսի անցակետով, եւ վերջին փլուզումները նրանց համար եւս որոշակի խնդիրներ էին առաջացրել: Այս ամենի, այդ թվում՝ հայ-վրացական հարաբերությունների, կառավարության վարած տնտեսական քաղաքականության, ինչպես նաեւ իր ավտոմոբիլային նախասիրությունների մասին զրուցեցինք Գագիկ Աղաջանյանի հետ: — Լարսի հետ կապված՝ այսօր, այս էտապում իրավիճակը բարդ է եւ բարդ է ոչ թե նրանով, որ ճանապարհը փլուզվեց, անցանելիության խնդիր առաջացավ, այլ խնդիրը կուտակված հերթերի մեջ է. այնտեղ մոտ 300 բեռնատար է այսօր կուտակվում՝ սահմանն անցնելու: Բնականաբար, հարց է առաջանում՝ որտեղի՞ց են գոյանում այս հերթերը: Խնդիրը հետեւյալն է. Ռուսաստանի նկատմամբ պատժամիջոցների կիրառումը բերեց նրան, որ եվրոպական ապրանքների մուտքը ՌԴ արգելվեց կամ սահմանափակվեց, որի հետեւանքով շուկան դատարկվեց, եւ այդ շուկան լցնելու խնդիր առաջացավ ե՛ւ ՌԴ-ի կողմից, ե՛ւ այն երկրների, որոնք ուզում են իրենց ապրանքը մտցնել ռուսական շուկա: Դա նորմալ երեւույթ է: Այդ իսկ պատճառով՝ Թուրքիայից շատ մեծ քանակի ապրանքներ ուղեւորվեցին դեպի ՌԴ, ուր հասնելու ամենահեշտ ճանապարհներից մեկը Վրաստանի տարածքով, Լարսի անցակետով անցնելն է: Եվ այստեղ, երբ հիմնականում այդ ճանապարհից օգտվում էին հայերը, սկսեցին անհամեմատ ավելի շատ հայտնվել թուրքական բեռնատարներ, եւ առաջացան կուտակումներ: Սա է ռեալ իրավիճակը: — Իրականում բավականին բարդ ու բարձր ռիսկեր պարունակող ոլորտի գործարար եք: Ըստ Ձեզ՝ Հայաստանում որքանո՞վ է հեշտ ունենալ եւ ղեկավարել նման բիզնես ու նաեւ զարգացնել այն՝ չթողնել, որ անկում ապրի: — Դուք շատ ծավալուն հարց եք ինձ տալիս: Այո՛, դա ռիսկային ոլորտ է, քանզի մի տեղ, որտեղ կա տրանսպորտ, ուրեմն կա նաեւ պատահար: Բայց մենք համակերպվել ենք, ունենք շուրջ 22 տարվա աշխատանքային փորձ, բոլոր մեխանիզմներն աշխատում ենք օգտագործել, որպեսզի ռիսկերը հասցնենք նվազագույնի: — Հայաստանի կառավարությունն ի՞նչ է արել այս ոլորտում բիզնեսի կայացման համար, եւ, առհասարակ, որեւէ բանով այս տարիներին աջակցություն եղե՞լ է՝ նպաստավոր պայմաններ ստեղծելու առումով: — Նախ ասեմ, որ թերեւս ամենակարեւոր հանգամանքն այն է, որ մի շարք երկրների, այդ թվում մեր հարեւան երկրների հետ ՀՀ կառավարությունն ստորագրել է համապատասխան համաձայնագրեր, պայմանագրեր, որոնք մեզ համար ստեղծում են աշխատանքային նպաստավոր պայմաններ: Բացի այդ, չմոռանանք, որ մենք միացել ենք միջազգային մի շարք կոնվենցիաների, որոնց շնորհիվ էլ աշխատում ենք: Այդ կոնվենցիաներին միանալու, ստորագրելու բացառիկ իրավունքը ՀՀ կառավարությանն է ու Ազգային ժողովինը, եւ դա իրավական դաշտ է ստեղծում մեզ համար՝ թույլ տալով ազատ աշխատել: Ուստի հարկային առումով եւ, առհասարակ, մենք առանձնապես փոփոխությունների կարիք չենք զգում, որովհետեւ հիմնական հարցերը կարգավորված են միջազգային կոնվենցիաներով: — Դուք նաեւ սերտ հարաբերություններ ունեք հարեւան Վրաստանի հետ հատկապես: Ի՞նչ կասեք հայ-վրացական հարաբերությունների մասին առհասարակ՝ թե՛ տնտեսական, թե՛ քաղաքական առումով: — Նախ նշեմ, որ մենք, ամեն անգամ ակցենտը դնելով հայ-վրացական հարաբերությունների վրա, չգիտես ինչու, փորձում ենք անպայման բացասականը գտնել դրա մեջ, մի բան, որը ես համարում եմ անընդունելի: Մենք ավելի շատ ունենք դրականը, քան բացասականը: Այո՛, «հայ ժողովրդի պատմություն» առարկան վրացական ուսումնական ծրագրերում չկա, ու դա տրամաբանական է, եւ ասել, որ դա պրոբլեմ է հայ-վրացական հարաբերությունների մեջ, ինձ համար կրկին անընդունելի է: Եկե՛ք գտնենք նաեւ այն հսկայական դրականը, որ մենք ունենք այդ հարաբերություններում: — Արդեն մեկուկես տարի է՝ Դուք գլխավորում եք նաեւ Հայաստանի ավտոմոբիլային ֆեդերացիան: Գիտեմ, որ ավտոսպորտի զարգացման համար Հայաստանում բավարար միջոցներ չկան, ու ամեն ինչ մեծ դժվարությամբ է տեղի ունենում: Ի՞նչ կասեք այս առումով: — Միջոցները սուղ են, սկսենք դրանից: Քանի դեռ միջոցները սուղ են, ավտոսպորտի զարգացումը, բնական է, բարդանում է: Մակարդակը, համենայնդեպս, ազգային առաջնություններից առաջ չի գնում, այսինքն՝ մենք դեռեւս չենք կարողանում դուրս գալ միջազգային մրցումների մակարդակի, մենք ունենք ֆեդերացիայի անդամ առանձին մարզիկներ, որոնք իրենց անձնական միջոցները ներդնելով՝ փորձում են արտերկրում ներկայացնել ե՛ւ Հայաստանը, ե՛ւ ՀԱՖ-ը, ե՛ւ իրենց: Առայժմ այս մակարդակի վրա ենք: — Իմ տպավորությամբ՝ ավտոսպորտն ու ավտոմոբիլային ֆեդերացիան Հայաստանում պատկան մարմինների կողմից կարծես անտեսված լինեն, պատշաճ ուշադրություն չի ցուցաբերվում, գուցե նաեւ սա՞ է խնդիրը, որ ոլորտն արագ չի զարգանում: — Ավտոմոբիլային ֆեդերացիան միայն ավտոսպորտը չէ, այս ֆեդերացիայի գործունեության մեջ մտնում են նաեւ այլ ֆունկցիաներ: Իհարկե, Դուք իրավացի եք, որ ավտոսպորտի հանդեպ ուշադրությունն անհամեմատ ավելի քիչ է, քան մենք անկնկալում ենք, եւ ասեմ, որ դրա մեղքը պետք չէ փնտրել անպայման իշխանությունների մեջ: Ես կարծում եմ, որ նույնիսկ Ձեր կոլեգաները՝ լրագրողներն ունեն մեղքի բաժին, թեկուզ այն առումով, որ ես բացում եմ որեւէ կայքի «Սպորտ» բաժինը, ինձ մոտ տպավորություն է ստեղծվում, որ դա Ալոնսոյի եւ Շումախերի անձնական կայքն է: Ինձ զարմացնում է, թե ինչու չեն լուսաբանվում մեր անցկացրած միջոցառումները, իսկ մենք տարվա ընթացքում բազմաթիվ միջոցառումներ ենք իրականացնում եւ դրանց վերաբերյալ ուղարկում ենք մամուլի հաղորդագրություններ, բայց չի լուսաբանվում: Դուք կարո՞ղ եք ասել մի ընկերություն, որը կազմակերպում է միջոցառում եւ հրավիրում է հինգ երկրից մասնակիցների: Սա շատ բարդ գործ է, իսկ մենք երկրորդ անգամ ենք դա արդեն անում: Այս տարի Թուրքիայից ենք մասնակից հրավիրել՝ իրենց մեքենաներով: — Բացի ավտոսպորտից, Դուք նաեւ սեր ունեք ավտոմեքենաների նկատմամբ: Ի՞նչ մեքենա է վարում Հայաստանի ավտոմոբիլային ֆեդերացիայի նախագահը, ով նաեւ տրանսպորտային ոլորտի գործարար է: — ՀԱՖ նախագահը մի քանի մեքենաներ ունի իր ավտոտնակում: Ունեմ վերջին սերնդի Lexus LX570 ամենագնաց, ունեմ կրկին վերջին սերնդի Mercedes CLS 500, ունեմ նաեւ մեկ այլ մոդելի Mercedes` կուպե թափքով E-Class, եւ, իհարկե, ունեմ ահռելի թվով բեռնատարներ (ժպտում է): Առհասարակ, Mercedes-ի սիրահար եմ, նշեմ նաեւ, որ Mercedes-ի որոշ մոդելներ նույնիսկ պատվիրել եմ նախապես, մինչ դրանց սերիական արտադրության դուրս գալը, օրինակ՝ E-Class-ի կուպեն՝ AMG փաթեթով: Ասեմ նաեւ, որ ես վարորդ չունեմ, ինքս եմ վարում իմ մեքենաները եւ մեքենա վարելուց հաճույք եմ ստանում: — Իսկ կա՞ն հատուկ համարանիշներ, որոնցով տարբերվում են Ձեր մեքենաները մյուսներից, ինչպես անում են այսօր շատ գործարարներ Հայաստանում: — Չէ, ես նման բաներ չեմ սիրում՝ 8-երով համարներ, 9-երով համարներ, իմ մեքենաների վրա լրիվ հասարակ, խառը թվերով համարներ են փակցված: Դա ավելորդ ցուցամոլություն եմ ես համարում եւ միշտ ասել եմ. եթե իմանամ, որ այդ թանկարժեք համարների համար վճարած իմ գումարի մի որոշ տոկոսը գնալու է բարեգործության, օրինակ, ես կգնեմ այդ համարները, հակառակ պարագայում ես դեմ եմ նման անիմաստ շքեղություններին: Նյութի աղբյուրը ` http://hraparak.am/?p=64575&l=am/ [ http://hraparak.am/?p=64575&l=am/ ]
